Interview Trudy van der Maden
In 2007 stichtte Trudy van der Maden Stichting Indonesië 2007, inmiddels bekend onder de naam YEAH Foundation, op. Wij zijn erg benieuwd wat haar er toe bewogen heeft hier mee te starten en hoe zij de afgelopen jaren ervaren heeft. In dit interview vragen wij Trudy er meer over.
Wie is Trudy van der Maden? Ik ben geboren in Limburg, later in Brabant gewoond en vandaar uit naar Noord Holland gegaan en gebleven. Ik ben getrouwd en heb twee kinderen en zes kleinkinderen. Vroeger heb ik gewerkt bij een internationaal tansportbedrijf en later bij ondernemingen in auto-onderdelen. Nu woon ik al 37 jaar in Wieringerwaard en heb ik enorm veel en divers vrijwilligerswerk gedaan. Daar ben ik zelfs voor geëerd met een lintje van de Koningin in 2010. De laatste tien jaar heb ik me voornamelijk ingezet voor stichting Indonesië 2007.
Kun je ons wat meer vertellen over de stichting? Stichting Indonesië 2007 heb ik opgericht in 2007. Begonnen in een kleine kampong in Angkah. In het eerste jaar kwamen er ongeveer 12 kinderen naar de school. Inmiddels is de school verplaats naar Samsaman en wordt de school bezocht door zo’n 85 kinderen. De naam van de school is Eka Chita Pradnyan en we hebben een officieel certificaat. Er is een schoolgebouw, Bale, computerlokaal, winkeltje en een gastenverblijf voor de vrijwilligers. Wij werken alleen met vrijwilligers, zij kunnen uit diverse landen komen.
Er is een vast team die de leiding heeft in Samsaman. Momenteel hebben we ook een vaste kracht die de kinderen les geeft in de Engelse taal en er is ook een danslerares die de kinderen op zaterdagmiddag de originele Balinese dansen leert. Sinds juni dit jaar is de school selfsupporting. Alleen de twee leerkrachten krijgen een kleine vergoeding voor hun inzet. De manager haalt haar verdiensten nu uit de inkomsten van de winkel en het gastenverblijf.
Wat is de reden voor jou geweest op de stichting te starten? Ik kwam op het idee spontaan naar aanleiding van een vakantie in Indonesië Mijn reisleider boodt mij aan een kijkje te komen nemen in zijn Kampong. Dat heb ik gedaan en toen heb ik heel veel gezien. Waaronder de reguliere school. Wat mij op viel was dat er geen Engelse lessen gegeven werden, dit terwijl de Engelse taal nodig is om te kunnen studeren of in de toeristen branche te werken, de grootste inkomstenbron van Bali.
Eenmaal thuis bleef het gevoel bij me dat ik echt iets wilde doen voor al die kindertjes en mensen in de kampong. Ik begon met het inzamelen van geld en hield ondertussen contact met de betreffende reisleider. Uiteindelijk heb ik hem gevraagd wat hem het beste leek te doen voor zijn kampong. Hij vertelde mij dat er een grote behoefte was aan goed onderwijs, bijvoorbeeld een kleine school waar Engelse lessen gegeven konden worden. Het liep wel wat met het binnenkomende geld en mijn man vond het toen beter als ik er een stichting van zou maken. Ik ben toen naar de notaris gestapt en heb de stichting opgericht. Binnen vier dagen had ik een bestuur en op 23 december 2007 was de stichting een feit. Het ging allemaal erg snel en ik was enorm enthousiast. In februari 2008 ben ik terug gegaan naar Bali, ik verbleef bij de familie van de reisleider. Ik kreeg een officiële ontvangst met allemaal belangrijke mensen en moest mijn plannen uitleggen wat ik wilde. Daarna is alles in een sneltreinvaart gegaan, de stichting, het beginnen te bouwen van een schooltje in Angkah en het hier in Nederland zoeken naar financiële middelen. Februari 2009 stond het schooltje er en zijn we begonnen met lessen geven. Inmiddels hadden we vrijwilligers uit Nederland die wel les wilde geven en zo is het steeds door gegaan en gebleven. De school bleef groeien en we hadden behoefte naar meer ruimte, de school is in 2013 verhuisd naar Samsaman. Tot op heden blijft de school groeien, het bevalt prima, loopt goed en zijn we nog steeds enthousiast en blij.
Hoe heb je de afgelopen 10 jaar ervaren? Zeer positief, uiteraard gebeuren er ook dingen die ik liever niet had zien gebeuren maar dat is inherent aan het leven. Van nul af iets opgebouwd wat bijzonder gewaardeerd wordt, dat brengt voldoening. We hebben daar een heel goed team dat de boel goed in handen heeft ook wanneer ik er zelf niet was. Het contact is prima, gelukkig hebben we internet daar dus via e mails en tegenwoordig zelfs sms houden we elkaar op de hoogte. Het is steeds hard werken geweest, eigenlijk was ik er bijna dag en nacht mee bezig, altijd op zoek naar sponsors, veel markten op markten gestaan en ik heb presentaties gegeven bij allerlei clubs en scholen die iets wilde organiseren, we hebben acties georganiseerd zoals sponsorlopen.Ik heb het altijd met heel veel plezier gedaan. En ben best trots op wat tot stand is gekomen in een stukje ongerept Bali. Ik zie dat er een behoorlijke vooruitgang geboekt in de afgelopen tien jaar voor de bewoners. Er is nu voor bijna iedereen elektriciteit en stromend water, wat niet meer alleen uit een put hoeft te worden gepompt. Ik zie dat zij zich er van bewust zijn hoe belangrijk scholing is voor hun kinderen. De meeste ouders zijn wel betrokken bij de school en de leerlingen. Twee a drie keer per jaar houden we een bijeenkomst voor alle ouders en leerlingen van de school. Ook als er geklust moet worden wordt dat door ouders van de kinderen gedaan.In de tien jaren die verstreken zijn hebben we enorm veel vrijwilligers gehad en met velen van hen heb ik nog altijd contact. Sommige vrijwilligers zijn zelfs meerdere keren geweest.
Waarom heb je besloten om de stichting over te dragen? Voor mij had ik eigenlijk mijn doel bereikt op dit moment, alles wat er nodig is staat er en werkt. Het is een succes en ik heb van mijn vadertje wijlen geleerd dat je met iets moet stoppen als je het hoogtepunt hebt bereikt, dan houd je de mooiste herinneringen zei die altijd. Het is de bedoeling dat de school nu selfsupporting draait en dat de stichting er is om te ondersteunen. Natuurlijk blijf je als bestuurder meekijken en de boel in de gaten houden maar het mag niet meer zo zijn dat de stichting voor alles moet opdraaien. Bovendien ga ik met mijn man, Kees 3 x per jaar twee maanden naar Bali en het begon me een beetje tegen te staan dat ik altijd maar alleen op pad was daar. Kees zelf heeft daar geen enkele moeite mee en begreep het best maar het begon bij mij toch te knagen….daarnaast speelt mijn gezondheid ook een beetje mee.Het is een lastige beslissing geweest. Heb er lang over nagedacht en wilde naar opvolgers zoeken. Dat is moeilijk omdat je wel affiniteit moet hebben met Indonesië en vrijwilligerswerk wilt doen. Mike en Elke hebben na hun bezoek aan de school als vrijwilliger aangegeven na hun studie iets te willen beteken voor de school en de stichting. Ik heb mijn kans waargenomen om met hen te spreken over de overname van de stichting en dat ik voorlopig als ondersteunend lid aanblijf. Na diverse gesprekken en hun enthousiasme is het zo ver gekomen. Het is even raar je “kindje” te moeten los laten maar ik doe dit in alle vertrouwen en weet zeker dat ik beste opvolgers heb gevonden in hen. Het was even moeilijk, de naamsverandering maar ik weet zeker dat het goed is. Nieuwe mensen nieuwe kansen en tja het past gewoon goed bij deze nieuwe tijd. Welke rol blijf je zelf in innemen? Mijn rol zal meer op de achtergrond zijn, uiteraard blijf ik het volgen en als het nodig is Mike en Elke bijstaan met raad en daad vanuit mijn ervaringen
